" در کتاب های تاریخی و ادبی سدهدهای گذشته که رسم ها، آیین ها و جشن های نوروزی کهن را یاد و یاد داشت کرده اند و نیز در شعرِ شاعران، به ویژه شاعرانِ دوره ی غزنوی -که بیشترین توصیفِ جشن ها را در بر دارد- اشاره ای به " سیزده بدر" نمی یابیم.
پرسش این جاست که اگر در کتاب های تاریخی و ادبی گذشته، اشاره ای به سیزده به در و هفت سین نمی یابیم، آیا این رسم ها را باید پدیده ای جدید دانست و یا این که رسمی کهن است و به علت عام و عامیانه بودن، در خور توجه نبوده و با معیارهای مورخان زمان، ارزش و اعتبارِ ثبت و ضبط نداشته است؟
نگارنده ( محمود روح الامینی ) حالت دوم را باور دارد. زیرا رسم و آیینی که بدین گونه در همه ی شهر ها و روستاهای ایران همگانی است و در بین همه ی قشر های اجتماعی عمومیت دارد، نمی تواند عمری در حد دو نسل و سه نسل داشته باشد. دیگر این که می دانیم، کتاب های تاریخی و شعرهای شاعران، رویدادها و جشن های رسمی را که در حضور شاهان و خاصان ِ دستگاه حکومتی بود، بیان و توصیف می کرد، ولی سیزده بدر، رسمی خانوادگی و عام و به بیانی دیگر پیش پا افتاده و همه پسند ( و نه شاه پسند) بود...
...شاید نحس بودن هم عاملی برای بیان نکردن بود.
مطالب مرتبط: سیزده بدر. سیزده بدر و کاتارها. عدد سیزده.
