سیاوشان و مراسم عزاداری پس از اسلام
" شواهد فراوانی وجود دارد که در ایران پس از اسلام، عمده ی مراسم ِ عزاداری، به ویژه سوگ آیین های غیر رسمی، تحت تأثیر آیین سوگ سیاوش بوده و آثار آن تا امروز باقی مانده است. در این میان هر چه به حوزه ی آمو دریا نزدیک تر شویم، سوگ آیین ها به آیین سوگ سیاوش نزدیک ترند.. بدیهی است در سرزمین های دورتر، اثر آیین کمتر است، با همه ی این، به دلیل نفوذ فوق العاده ی آیین سیاوش در ایران، تقریباً در همه جا انتظار دیدن ِ آیین یا گوشه ای از آن را باید داشت. دورترین اثر مستقیمی که از سیاوشان می توان دید، بین عرب های شیعه در عراق است که در سوگ ِ امام سوم خویش، به ویژه زنان، سر و سینه را برهنه و موی ها را افشان می کنند، زاری کنان بر سر و سینه می زنند و تا دیری موی خود را کوتاه نمی کنند. در بین اهل تسنن اساساً چنین رسم هایی وجود ندارد و این نشان می دهد که حتی در بین النهرین آداب ِ بازمانده ی سوگ، ایرانی است یا بهتر بگوییم صرفاً از دوره ی اسلامی ایران اثری دارد. "
مطالب مرتبط: سیاوشان و تعزیه. تعزیه و سیاه پوشی. تعزیه، آمدن اسپ و شیون و مویه کردن. تعزیه و سرودهای سوگ. سیاوشان و مراسم عزاداری پس از اسلام
